Hoor ik er nu wel of niet bij? Bij de groep vrouwen die hun kindje hebben verloren. En mag ik mezelf nu moeder noemen of toch niet. Ik bedoel... Ik was de eerste keer maar 9 weken en 6 dagen zwanger toen ik een miskraam kreeg. 1 september 2018 was ik uitgerekend. De tweede keer was ik 8 weken en 4 dagen met als uitreken datum 25 december 2019. Grappig toch, hoe goed ik het onthouden heb. Terwijl er andere dingen zijn die misschien belangrijker zijn om te onthouden.
"Maar goed ook toch, dat je toen niet zwanger bent geworden"
Ik weet nog goed bij mijn eerste keer zwangerschap dat ik erachter kwam. Ik was in shock. Het was te verwachten maar ik en mijn eerste ex hadden het al zo lang geprobeerd (4 jaar) dat ik dacht dat het aan mij lag. We waren inmiddels echt net uit elkaar na een heftige relatie van 4 jaar waarbij lichamelijke en geestelijke mishandeling had plaats gevonden. "Maar goed ook toch, dat je toen niet zwanger bent geworden", zeiden de mensen om mij heen. "Hij was niet goed voor je". Het verbaasd me dat mensen dat soms zeggen. Alsof hun precies weten wat jij diep in je hart het liefst wilt. En diep in mijn hart wilde ik altijd moeder worden. Ik was 29 toen ik erachter kwam. Een leeftijd waarbij je geen excuses kan maken over je omstandigheden en ondanks dat deze niet ideaal waren wist ik dat ik voor het kindje kon zorgen. Maar de paniek sloeg me om het hart, hoe ga ik voor het kindje zorgen en wat als mijn ex erachter komt? Hij was mij in die tijd al aan het stalken en dit heeft dan ook nog een vol jaar geduurd voordat hier wat meer rust uit is gekomen. Wilde ik dit wel, kon dit wel met mijn werk? Onvoorbereid was ik zeker en ik besloot eerst een afspraak te maken bij de verloskundige. Ik was ruim 8 weken maar er was geen hartslag te vinden. Ondanks dat de foetus wel had gegroeid was het belangrijkste dat het hartje klopte. En dit deed het niet. Ik voelde de tranen in me ogen komen maar ik hield me sterk. De verloskundige gaf aan dat dit zal uitbloeien tot een miskraam en dat ik kon kiezen hierop te wachten, wat nog twee weken kon duren, of dat ik een afspraak maakte voor een abortus. Ik koos voor het tweede. Ik wilde denk ik de controle houden ofzo. Zo eindigde ik in de abortus kliniek waarbij slechts een pilletje de groei van de baby zou stoppen en het "leven" wat ik in mijn hoofd had, waar tegen ik sprak en ik al een naam had gegeven zou beëindigen. Ik kan je vertellen dat de hele ervaring geen pretje was en ik veel pijn heb gehad. Ondanks alles wist bijna niemand ervan af en werkte ik met een grote luier om door, want geloof me wat kwam hier een bloed bij kijken (sorry voor de vieze details).
Hij wilde dit kind niet. Hij was al vader van een andere dochter en vond dit genoeg.
De tweede keer was anders. Ik was er helemaal klaar voor. Ik was blij en ik dacht in mij tweede ex vriend de ware te hebben gevonden. Samen met hem en zijn 6 jarige dochter vormde we een gezinnetje. Ik was trots op ons gezin en was blij met de rol als "bonusmoeder". Maar ik zal er niet helemaal rozenkleur en maneschijn van maken want ook in deze relatie ging het één en ander mis. Maar als je een roze bril op hebt en niet zo een hoog zelfbeeld dan zie je deze dingen simpel weg niet. Helaas is de roze bril snel afgegaan en was mijn idee van de ware al snel afgelopen. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, na bijna een jaar in de relatie, sloot hij zich volledig van mij af en begon zich nog anders te gedragen dan dat hij al deed. Hij wilde dit kind niet. Hij was al vader van een andere dochter en vond dit genoeg. Hij zei dat hij ons kindje niet zal accepteren.
Bij mijn tweede kindje had ik namelijk al helemaal de voorbereiding gemaakt hoe ik het mijn zussen ging vertellen. Ik wilde T-shirts maken en die bij me neefjes en nichtjes aantrekken tijdens de modderrace. Of de vriendin van mijn vader die ik als verassing mee wilde nemen naar de echo. Ze ging ook mee naar de echo. Maar niet de soort echo die ik voor ogen had. Het was namelijk de vrijdag dat ik al bloedingen had ervaren. Ik was de hele maand al heel ziek geweest van de stress en spanning die thuis speelde en had als klap op de vuurpijl de bloeding van vrijdag ook wel voelen aankomen. Met steken en pijn liep ik het hele weekend rond. Smekend op mijn knieën, biddend, vragend of het deze keer alsjeblieft goed mocht gaan. Ik had zoveel liefde in me en dit wilde ik zo graag delen met het kindje dat in mij groeide. Maar helaas mocht dit niet baten. Ik kwam maandag bij de verloskundige praktijk aan en ze vroeg of er een student mocht meekijken. Ik wist dat er slecht nieuws moest komen. Ik was er al geestelijk op voorbereid. "Natuurlijk mag ze mee kijken, kan ze er meteen wat van leren", antwoorde ik heel rustig. Ik moest liggen en ze deed eerst een echo maken van mijn buik om vervolgens inwendig onderzoek te doen. Het was inderdaad een miskraam. De vrucht was gestopt met groeien rond de 6 weken en ook hier was geen hartslag meer te bekennen. Diep van binnen brak ik in 1000 stukken maar ik wist dat ik me moest overgegeven aan het antwoord. Ik denk dat mijn automatisch piloot het overnam en ze bedankte voor de tijd en wegging. Eenmaal thuis vertelde ik het aan mijn ex die zei dat hij het voor mij heel vervelend vond.
De miskraam kwam na dit nieuws op gang en na 3 dagen heftig bloeden was het voorbij. Het kleine wezentje in mij had mij verlaten en ik was leeg. Maar het leven ging door, de relatie ging voorbij Als vrouw weet je soms gewoon dat je man met andere dingen bezig is en helaas bleek dit bij mij ook het geval. Ik kwam erachter dat hij al 8 maanden online een affaire had en hij ontmoeten deze vrouw in Nederland tijdens de zomer. Je begrijpt dat mijn leven in duigen viel. Ik kwam er in april achter dat ik zwanger was en eind mei heb ik een miskraam gekregen. Het ironische in dit verhaal is, dat zijn andere dochter (die hij samen kreeg als ongelukje met deze vrouw) het jaar erna eind mei is geboren. Zoals ik al zei ironisch. We hebben nog wel een lange periode contact gehad omdat ik nog niet klaar was met verwerken, rouwen en loslaten maar uiteindelijk bleek dat dit de nasleep was van een narcistische relatie. Hij heeft inmiddels twee kinderen bij deze andere vrouw waarvan hij blijft volhouden dat ze slechts vrienden zijn en ik ben inmiddels 35 jaar oud en pas net terug te vinden op de dating markt.
"Voor hun is het verlies veel zwaarder dan voor mij, het was nog maar zo klein"
Maar wat een impact kan een miskraam op je hebben. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Ik hoor verhalen van de mensen om mij heen waarbij hun kindje is overleden met 27 weken. Tijdens of net na de geboorte. Kinderen van 1 of 2 jaar oud. "Voor hun is het verlies veel zwaarder dan voor mij, het was nog maar zo klein", zeg ik tegen mezelf. Zij hebben het veel langer gedragen en dat verlies is veel groter. Maar waarom moet ik zo hard zijn voor mezelf? Waarom is het verdriet van een ander zwaarder dan dat van mijzelf. Ik heb ook met mijn handen op mijn buik gezeten en tegen mijn kleine wondertjes gesproken. Ik denk dat voor ieder met een kinderwens elke miskraam, groot of klein, elk leven dat deze aarde verlaat al is het jong of wat ouder voor een ouder onwerkelijk en soms zelfs ondragelijk is. En het is oké hierover met elkaar te spreken. Te laten weten dat het je verdriet doet. Het is oké om hier bij stil te staan. We zijn immers allemaal ouders van onze eigen kleine wondertjes.
Liefs Carola
Opmerkingen